Senin, 23 Agustus 2010

BALLADA JAKA TUWA


ketebang-ketebang saka brang wetan
mencorong cahyane kaya lintang panjer sore
nggawa esem nunjem neng gisiking ati kang lagi ketaman branta
wulanjar angrerujit jejantung
katon gawang-gawang kumklebat ing awang-awang wor suh lan lintang-lintang
wis pitung ketiga, ngantu –antu tekane si randha ayu
ana ngendi tresnamu ?

angin midid kang nggawa tresnane si jaka tuwa
apa ora teka ?
apa ora mara sanja ?
mbokmenawa isih mampir warung pinggir lurung
ngombe nganti pitung jembung
kedlarung-dlarung kecanthol eseme si jodhog warung
apa ora kesandhung ?

dhek samana ....
tumenggung wiraguna
kepingin ngekep udud
tilase si rara mendut
pranacitra kedadak teka nggawa tresna
rara mendut kagiwang, wiraguna kabuncang ,
ilang
ngenam asmara lawan ganthilaning sukma

tan kocapa ....
tumenggung wiraguna duka jaja bang mawinga-winga
pranacitra kaprawasa
rara mendut bela, suduk slira.


Surabaya, 23 Agustus 2010.

Rabu, 18 Agustus 2010

DHANDHANGGULA




Koreksi :
Ing ukara "Kuda ngrap ing pandengan ", sawise pa mati banjur pasangan ha.

Selasa, 17 Agustus 2010

BANG PLECIT


Wayah bedhug ndhrandhang, Sutini isih ngiderake dagangane. Jane mono mung kari sethithik. Wayah awan ngentang-ngenthang panase kaya mecah-mecahna gundhul , mula anggone ngiderake dagangane dilereni dhisik saperlu ngaso. Langganan sing kari dhewe iki gampang. Pokoke ana barange banjur lung menehi dhuwite. Ora ndadak neka-neka.
Dina – dina iki pikirane Tini – ngono celukane Sutini – rada ruwet. Mikirake utange sing durung sah. Kamangka rumangsane wis bola-bali disaur, nanging meksa durung putus-putus. Isih kelingan cetha wela-wela omongane Kang Kandar nalika Tini arep golek silihan utang.
“Tenan lho Tin, yen ora kowe mono ora bakal tak wenehi. Aku ki jane mono nulung kowe. Yen ora kowe, ora bakal daktulungi,”kandhane Kandar.
“Sampeyan apa ora mesakake aku ta, Kang. Coba ta gagasen, bapake bocah-bocah saiki durung mulih. Bayarane tak arep-arep kanggo mbayar sekolahe Tinuk mlebu nyang TK iki lho”
“Butuhmu pira? Ya nek akeh-akeh aku ora bisa menehi”
“ Ora akeh, Kang. Pokoke cukup.”
“Lha pira? “
“Ya kira-kira siji wae.”
“Siji apa? Atus , ewu, yuta, milyar apa siji apa? Yen milyar aku ora duwe. Aja kok padhakke bank wae”
“Aja guyon, Kang. Wis sayuta wae.”
“Wis kandha bojomu ? Karo, apa ya wis kopikir tenan. Dhuwit samono kuwi abot lho.”
“Ya durung. Wong wis patang dina durung mulih. Jarene kirim barang menyang Mediun. Kamangka sesuk kudu mbayar nyang sekolahan.”
“Aja lali. Telulasan lho”
“Iya, iya.”
Wektu iku pisanan Sutini kenal karo Kandar. Suwe-suwe dadi langganan. Kepriye ora dadi langganan wong golek utang mrana-mrene ora oleh. Sambat menyang dulur ya ora ana sing bisa disambati. Kabeh padha butuhe. Sambat sapa maneh ? Arep melu utang Koperasi, koperasi RT wis ora mlaku maneh.
Bojone, nyambut gawene dadi sopir, ning sopir pocokan. Asile mung rog-rog asem. Oleh dhuwit yen sopir asline ora mlaku. Yen sing sopir asli mlebu terus ya ora oleh dhuwit. Mosok dadi sopir njagakake kancane lara. Kadhang seminggu oleh kaya seminggu ora, kamangka kebutuhan –kebutuhan saben dinane mundhak terus. Sing mbayar listrik, mbayar banyu, mbayar sekolah sarta mangan saben dinane. Durung yen gase wis entek. Malah saiki akeh kabar yen neng ngendi-endi tabung gas akeh sing mbledhos. Pikirane Tini sangsaya mumet. Kamangka meh saben reregan mundhak terus. Lombok wae regane wis puluhan ewu. Apa maneh ngadhepi riyaya kaya ngene iki . Durung mikirake klambine bocah-bocah. Yen bocah-bocah ora nganggo sandhangan anyar apa ya ora isin karo kanca-kancane ? Yen sing tuwa mono ora nganggo sandhangan anyar ora apa-apa, lha bareng bocah ? Dhek sedhela kae isih bantuan BLT saka negara, bisa kanggo tambah-tambah blanja, bareng saiki bantuan mau wis disuwak, arep noleh menyang endi?
Jane mono saka negara wis dianjurake supaya para warga nggabung menyang koperasi dadi anggotane koperasi. Ana RT ne kono ya wis didegake koperasi . Dadi anggota koperasi iku enake, yen ana kebutuhan sawayah-wayah ora bingung, Ora ngrusuhi tangga, ora ngrusuhi dulur. Ya senajana olehe dhuwit utangan kuwi mung sethithik. Paribasan dicokot-cokot alot. Ning koprasine saiki wis ora mlaku jalarane ana penguruse sing ora jujur. Yen ana anggota sing cedhak karo pengurus diwenehi utangan, nanging sing adoh karo pengurus, pitakonane werna. Ana maneh para anggotane gelem utang ,nanging aras-arasen nyaur, nyaure mung sageleme wae. Pendhak wayahe kumpulan ora teka. Suwe-suwe anggotane padha mretheli. Mula sedhela wae koperasi wis ora mlaku maneh. Mula yen ana wong sing butuh dhuwit jujugane ya menyang nggone Kandar.
Jenggirat, Tini kaget ana SMS mlebu menyang Hpne. Bareng diwaca “ Tin, aja lali. Saiki wis wayahe nyaur.” Sakala awake Tini krasa lemes, arep ngiderake dagangan sing mung kari sethithik ora kuwat ngglawat. Bali lungguh maneh. Dhelog-dhelog lungguh neng tunggak ngisor wit asem neng pinggir dalan. Utang sing maune mung sayuta malih dadi limang yuta. Kamangka rumangsane dheweke ya nyaur, mung saben tekan janjine kadhang kala ya ora nyaur. Dhuwit babone manak, yen ora disaur anake dadi babon njur duwe putu, putune duwe canggah. Mengkono sateruse. Mula utange ora tambah entek nanging malah tambah akeh. Arep nyaur kepriye wong dhuwit blanjan sing dijagak-jagakake ora teka. Kepeksa golek utangan liya. Kepeksa gawe juglangan anyar kanggo nutupi juglangan lawas. Suwe-suwe utange Tini ora malah lunas nanging malah tambah akeh.
Satemene, Tini ya dudu wong keset, dudu wong lumuh. Kanggo mbantu ngentheng-genthengake bojone dheweke nyambi usaha. Yaiku dodol krupuk. Arep kandha sing lanang ora wani, wedi yen disrengeni. Mula sanjana sanggan mau abot, arep disangga dhewe. Nanging arep nyaur, sing dienggo nyaur dhuwite sapa. Wis kadhung kejeglong.
Lap, dheweke duwe pikiran ala. Wis , tinimbang urip ngrekasa neng ngalam donya luwih penak nglalu wae. Samubarang prekara sing diadhepi rampung. Ning bajur kelingan anake telu isih cilik-cilik. Sing mbarep isih ana ing TK, sing nomer loro lagi telung taun, lan sing ragil isih suson. Anak-anake mengko melu sapa ? Apa ya klakon melu mbok kuwalon. Yen melu mbok kuwalon mendah rekasane. Apa ya ora disiya-siya?. Melu mbok kuwalon iku ora kepenak. Kamangka mengko mbok kuwalon ya duwe anak dhewe, apa bisa adil, apa bisa gemati? Apa ora emban cindhe emban siladan ?
Nyat, pikiran ala sing kumlebat ing sirahe disingkirake. Tini kandha jroning ati, janji, aku kudu bisa ngadhepi prekara iki, ora bakal anak-anakku dakpasrahake menyang mbok kuwalon. Tini banjur gregah-gregah tangi saka lungguhe. Dagangan sing durung entek banjur diubengake maneh.
Ora suwe dagangan wis entek, banjur mulih. Teka ngomah wis dipapag anak-anake, “Emak teka, emak teka. “
Tinuk banjur undang-undang adhine “ San, Santi, emak teka San”
“Endi mak oleh-olehe?”, pitakone Tinuk kemrecek.
“Oleh-olehe ora ana Nuk, bakule mati ,” wangsulane make ngapusi supaya Tinuk ora takon prekara oleh-oleh.
“Alaaaaaah mak,” kandhane Tinuk karo prembeng-prembeng arep nangis.
“Aja nangis, Nuk. Sesuk tak tukokake,” kandhane Tini ngedhem-edhem atine anake.
“Tenan lho mak, aja lali...,” kandhane Tinuk karo mlayu metu dolanan maneh.
Yen ndeleng anake sing semono , ya ora mentala ninggalake. Nanging yen kalingan SMS e Kang Kandar sing ora leren-leren anggone nagih, ya kaya-kaya tega ninggalake anake . Sawengi pikirane mubeng, munyer . Arep turu ora bisa turu, melak-melik mripate, pkirane Tini nglambrang teka ngendi-endi. Sawengi ora bisa turu-turu. Kelingan anake sing isih cilik-cilik. Nanging saclerapan uga kelingan marang tagihane Kang Kandar. Malah-malah dheweke arep dipulisekake yen nganti ora bisa nyaur. Apa ora judheg ? Yen ora ngono, njur kelingan bojone sing saiki lagi lunga durung mulih-mulih. Kelingan bojone ana paran golek pangan, pirang-pirang dina neng dhuwur montor kanggo nyukupi kebutuhan ngomah. Sanajana wis direwangi njungkir njempalik , isih meksa durung cukup kanggo kebutuhan omah.
Banjur nyat, ana pikiran ala maneh. Wis sesuk penake nubruk montor wae. Nubruk montor ? Ya yen thek-sek, enggal mati, ora apa-apa. Yen ora ? Upamane mung sikile sing keplindhes, harak malah cilaka. Sikile dhingklang, ngopeni bocah telu. Durung golek ragad kanggo menyang rumah sakit. Rak malah ngrekasa ora bisa ngrewangi golek pangan bojone , malah dadi tanggungan. Apa sing lanang trima, duwe bojo dhingklang? Apa kira-kira ora kepingin rabi maneh? Golek bojo sing luwih enom, sing ayu, sing seger, dheweke banjur disingkang-singkang jalaran bojone isin ngrabi dheweke, mula banjur kawetu sambate : “Gusti, paringana eling, lan paringana sabar. “ banjur leees turu, ngerti-ngerti krungu adzan subuh “ Allaaaahu akbar. Allaaaaahu akbar .”


Surabaya, 17 Agustus 2010

Sabtu, 14 Agustus 2010

AMENANGI JAMAN EDAN




Koreksi :
Ing ukara Dilalah karsa Allah sing bener ngango pada lingsa, dudu pangkon.
Ing ukara Begja-begjane kang lali, uga nganggo pada lingsa.


.

Sabtu, 07 Agustus 2010

FACEBOOK , MANFAAT LAN MUDHARAT TUMRAP MURID


Internet, piranti sing paling mutakhir kanggo sesambungan lan srawung antarane papan panggonan siji lan liyane, antarane pawongan siji lan liyane. Saliyane gampang anggone nganggo, uga kalebu piranti sing murah. Jalaran saka gampange, ora aneh yen sing nganggo internet iku wiwit para ilmuwan nganti bocah sing isih sekolah dasar, wiwit wong tuwa nganti bocah-bocah cilik. Mula jaman saiki yen ana wong nganti ora bisa, ngerti, nganggo internet kalebu manungsa jadul (jaman dulu), ora ngerti ombyaking jaman. Mung wae, ngendikane para winasis internet iku ibarate pedhang sing lelandhepe kanan lan kering. Bisa digunakake kanggo kabecikan, uga bisa digunakake kanggo kadurakan. Sing kepingin mlebu menyang suwarga ana dalane ing internet, lan sing kepingin mlebu neraka uga ana dalane saka internet. Watese antarane suwarga lan neraka iku mung “Klik”.

Salah sijine sarana sesambungan antarane sing kondhang ing internet yaiku face book lan twitter. Bocah-bocah lulusan Sekolah Dasar saiki akeh yen ora kena diarani meh kabeh, wis duwe akun ing face book utamane ing kutha-kutha sing ana jaringane internet. Lho kok bisa ? Syarat-syarate nggawe e-mail rak kudu sing diwasa? Pancen syarate kaya mangkono, nanging sapa bisa ngawasi nalika si bocah ndhaftarake menyang face book apa twitter yen bocah mau wis tenan-tenan diwasa ? Apa ora bisa dipalsu ?

Face book, kanggone para murid ana manfaate lan ana uga mudarate. Manfaate wis cetha. Bocah bisa srawung karo kanca-kancane, bisa sinau lan nggladhi medharake pikirane, gagasane liwat tulisan, lan isih akeh akeh manfaat liyane.

Mudarate :
Nomer siji bocah bisa nyandu. Ora gelem ngalih utawa lunga saka warnet. Yen bapak ibune duwe komputer sing nyambung internet bisa ngawasi putra-putrane. Yen ana warnet sapa sing ngawasi ?
Nomer loro : Lumrahe akun ing face book nganggo jeneng sing aneh-aneh utawa jeneng singlon (samaran). Mula rada angel anggone nitik sapa satemene sing nggawe akun mau. Rumangsa ora bakal konangan, bocah mau banjur ngolok-olok kancane, wong tuwane kancane, gurune nganggo tembung sing lekoh-lekoh sing ora pantes dirungu dening bocah sekolah. Korban wis ana. Ing kutha Probolinggo, Jawa Timur , ana bocah sekolah sing ditokake krana nulis ing face book kanthi alesan “mengeluhkan keamanan sekolah” . Penulis ora yakin sing diomongake “mung keamanan sekolah”. Penulis ndhukung apa sing ditindakake guru mau.
Nomer telu : tata tulis ing face book ;lumrahe dicekak-cekak, campur bawur antarane aksara gedhe lan cilik. Kamangka ing soal-soal ujian ngenani ejaan uga ditokake. Malah –malah ana uga pak guru lan bu guru sing nulis ing face book ejaane ora bener. Yen gurune wae tulisane ora bener, apa maneh muride. Mula guru sangsaya angel lan sangsaya abot anggone mulang.

Udhu rembug : 1. Wong tuwa kudu bisa ngawasi tingkah lakune putrane ana warnet utawa lagi internetan. 2. Murid dingertekake sopan santun lan tata kramane srawung antarane kanca, guru lan wong tuwa. 3. Ora perlu “konfirmasi” jenenge wong sing ngajak kekancan sing nggladrah, sing dudu jeneng sabenere. 4. Khusus kanggo pak lan bu guru : panjenengan awasi face book murid panjenengan, aja-aja panjenengan uga korban .

Rabu, 04 Agustus 2010

KESURUPAN


Wayahe wis meh surup. Candikala abang mbranang sumirat ing langit sisih kulon. Wong wong wis padha mulih anggone megawe. Sedina mbethethet nyambut gawe ana tegal lan sawah. Sing saka pasar malah wis mulih bedhug ndhrandhang mau. Sing reresik jogan latar wis padha rampung anggone nyapu. Latar jembar gilar-gilar ,. ora ana uwuh utawa godhong kemliwer, kabeh sinaponan resik. Kabeh padha ngrumat bale somahe dhewe-dhewe. Bebek, pitik lan rajakaya wis padha dikandhangake. Bocah-bocah wis bubar adus banjur salin sandhangan sing resik, ora lali kopyahe, padha budhal ngaji menyang langgar. Swasana ing desa kono katon asri, ayem lan tentrem . Ora suwe keprungu swara bedhug Mahgrib. Thing .. therenthing-... thing thing dheng.... dheng, thing therenthingthing ... dheng. Banjur keprungu swara adzan saka langgar cilik mau. “ Allaaaahu akbar , Allaaaahu akbar ...... Sing arep sembahyang menyang langgar wis padha budhal. Sadurunge imam teka para jamaah padha pujian. Bareng sing ngimami sembahyang wis teka, banjur diwiwiti sholat, diterusake dzikiran. Yen dirungokake saka kadohan , marakake ati adhem.
Tengah-tengahing wong mau padha dzikir, keprungu wong bengok-bengok. “Siti kesurupan .... Siti kesurupan “. Siti ngomyang. Sing diomongake ora genah. Saben wong teka dituding-tuding, diunek-unekake ora karu-karuwan. Wong-wong tangga teparo enggal-enggal gumrudug menyang omahe Siti. Byuk, wong-wong sing padha teka enggal ngebaki bale. Kabeh padha ngrubung Siti. Ora keri wong sing sembahyang padha mlayu plencing ninggalake imame sing isih nerusake dzikire. Wa Amat uga isih nerusake dzikire sing mung kari sethithik.
“Iki mau kena apa ? Kena apa ? Kena apa ?” pitakone wong-wong sing lagi teka.
“Nggih boten ngertos. Ngerti ngerti nggih kados ngoten niku. Ngececeng , awake kaku kabeh. Ora kena ditakoni” wangsulane mboke Siti.
“Boten kenek napa-napa, ta Wa “ piatkone Giman menyang Wa Katimah ya mboke Siti.
“Kenek napa ? Wong sore mau ya ora apa-apa. Ya biasa wae.”
“Mengke gek bibar saking pundi saking pundi ngoten?”
“Sedina ya neng ngomah ngono. Ora lunga-lunga. Nyambut gawe kaya biasane. Wayahe adang ya adang. Iki mau lho aku arep apek banyu ulu menyang sumur, arep sembahyang Mahgrib. Ngerti-ngerti awake kaku.”
“Eee. Saderenge, nggih mboten duwe omong napa-napa?”
“Nek karo aku ya ora nate ngomong apa-apa”
Ora suwe Wa Amat mudhun saka langgar, mulih. Kaget weruh ana ngomah wis akeh uwong, uga weruh mantune ora kena ditakoni. Bingung apa sing arep dicandhak. Mlebu metu ngomah ora ana tujuwane. Ngerti yen Wa Amat bingung banjur ana sing ngrenahake.
“Mbok cobi Wa, diundangke mbah Krama.”
“Sudar mau menyang endi, ta ?” Wa Amat nggoleki Sudar, anake lanang ya bojone Siti.
“Durung mulih ngono.”
“Bocah ra nggenah, yah mene durung mulih. Mblayang menyang endi wae ya?”
“Ma, Sarma , tulung undangna mbah Krama. “
“Nggih, Wa.” Sarma enggal-enggal budhal menyang omahe mbah Krama nyilih pit montore Pak Darna. Pit montor enggal-enggal distarter tumuju menyang omahe mbah Krama. Ora suwe Sarma karo mbah Krama teka.
Mbah Krama enggal-enggal njujug panggonane Siti. Banjur njaluk banyu putih. Banyu sagelas enggal diulungake marang mbah Krama. Sawise maca donga sawetara, banyu sing ana gelas diraupake menyang raine Siti, turahane dikongkon ngombekake.
“Dos pundi, mbah ?. Kenging napa ?” pitakone Wa Amat menyang mbah Krama sawise nambani Siti.
“Boten napa-napa,” wangsulane mbah Krama alon.
“Niki mesthi enten sing serik kalih Siti. Cetha yen ngeten niki mesthi balangan”
“Balangan napa ? Balangan jemblem, ta ?”
“Njenengan tiyang sepuh kok guyon. Ampun guyon ta, mbah !”
“Guyon dospundi ta ? Kula niki nggih ngomong tuwa “
“Jelas niki enten sing sengit kalih piyambake. Wong larane mboten sabaene ngoten”
“Pun saniki ngeten mawon. Bocahe niku njenengan beta teng kamar. Kajenge lerem. Kula tak nyuwun pamit”
“Nggih, nggih mbah. Kula matur nuwun sanget. Nyuwun ngapunten lho mbah menawi enten lepat kula.”
Mbah Krama banjur mulih. Ora lali Wa Amat nyelipake rokok rong mbungkus menyang sake mbah Krama. Wong-wong sing maune padha ngrubung padha mulih menyang omahe dhewe-dhewe.
“Ma, Sarma. Terna mbah Krama kondur,” Wa Amat ngongkon Sarma.
“Nggih Wa,” wangsulane Sarma banjur budhal ngeterake mulih mbah Krama.
Sedina, ora ana kedadean apa-apa. Kahanan ing desa kono bali kaya wingi uni. Ayem tentrem. Dhasare desa kono adoh saka kutha. Adoh saka pasar. Adoh lor adoh kidul, adoh saka kerameyan. Kabeh padha nyambut gawe bali marang pegaweyane dhewe-dhewe. Mung kabar kesurupane si Siti isih dadi rembug tangga teparone. Isih ana sing rasan-rasan yen Siti kemangslupan setan. Ana sing ngomong Siti katutan dhemit belik kidul. Ana uga sing ngarani yen Siti disanthet uwong. Werna-werna panyakrabawane tangga-teparo marang larane Siti.

Ganep sepasar. Siti kumat. Wayahe uga padha, ing wayah surup. Malah saiki luwih nemen. Sejene ngomyang , klambi sing dianggo didhedheli nganti suwek kabeh. Paribasan ora ana kain sasuwek wae sing tumemplek ning awake Siti. Uda bledreng. Saben ana wong teka, diarani setan sing arep ngganggu gawe ,”Setan alasan, ngapa kowe teka mrene, Minggata !” kaya ngono kuwi omyange, karo tuding-tuding marang saben ana wong sing arep tetulung. Ndleming ora ana entek-enteke.
Ngerti bojone kumat kaya mangkono, Sudar trengginas. Bojone banjur diruket, dipithing, njur dijegal tiba klangsaran neng njogan wong loro. Pira banggane wong wadon, sarosa-rosane wong wadon mesthi isih rosa wong lanang. Sing weruh padha bingung, arep tetulung, tetulung sing kepriye, wong Siti wuda. Ya isin ya campur ....
“Ma, Sarma, enggal paranana mbah Krama !” prentahe Wa Amat menyang Sarma. Kebatan Sarma budhal menyang omahe mbah Krama. Ora suwe mbah Krama wis teka.
“Wis, culna bojomu, Dar ! Karo goleka banyu kana !” pakone menyang Sudar.
Kaya biasane mbah Krama banjur nambani. Siti diraupi lan diombeni banyu. Ora suwe Siti katon ambegane sangsaya katon alon. Sing maune lamben nggeget-nggeget kaya wong nesu , wis sangsaya katon lumrah. Siti banjur dikongkon nggawa mlebu kamar.
Sawise rampung anggone nambani mbah Krama banjur ngajak lungguhan ing meja. Karo ngombe kopi. Wong-wong wis padha bubar, mulih menyang omahe dhewe-dhewe. Sing keri mung Wa Amat – sing duwe omah—Sudar, Sarma karo mbah Krama.
“Dospundi, mbah?”, pitakone Wa Amat mbukani rembug.
“Ngeten, kula ajeng ngomong sampeyan rungokne. Bocah niku sejatine boten ,kenging napa-napa. Nggih boten kenging setan, boten kenging dhemit nggih boten dibalang tiyang.”
“Mula,” mbah Krama nerusake.”Sampeyan dhik Amat, dadi wong tuwa mbok nggih sing ngerti. Ampun sok gampang ndakwa tiyang. Sampeyan niku enten ngriki dadi panutane wong sak kampung. Yen tiyange trima sampeyan dakwa, boten napa-napa. Yen boten trima, rak cilaka.”
“Sing ping pindho, kowe Dar. “ genti sing dituturi Sudar. “Bojomu kelonana ... mengko rak waras! Bojomu mrene iki, jalaran ngetutake kowe. Kowe malah mburu senengmu dhewe. Kowe saben bengi ngombe menyang warunge Timan. Mulih-mulih tengah wengi, mendem. Sapa ngerti yen bojomu nduwe krenteg apa, nduwe kekarepan apa. Saiki samubarang larang. Golek pangan angel. Kowe ngerti yen bojomu ra duwe dhuwit ? Wong wadon wis gelem melu maratuwa wis saapik-apike bocah lho. Bisa ora kowe mareni tumindakmu ?”
“ Nggih, mbah. Kula estokaken”
Akeh-akeh mbah Krama anggone nuturi Wa Amat karo Sudar, yen ditulis kira-kira limang kebet isih kurang.
“Ya wis. Sarehne saiki wis wengi aku tak nyuwun pamit.”
Sawise kedadean sing kapindho iku Siti ora nate kumat babar pisan, Sudar ya mareni anggone mburu kesenengane dhewe ....


Surabaya, 4 Agustus 2010.

Pengikut

Matur Nuwun ...